Mapy maksymalnej rocznej wielkości antarktycznej dziury ozonowej w latach 1979-2025 według analizy CAMS europejskiego programu Copernicus.
Ciemnogranatowy kontur oddziela obszar „dziury ozonowej”, to znaczy rejonu w którym koncentracja ozonu w kolumnie atmosfery spadła poniżej 220 dobsonów (DU). W typowym roku dziura ozonowa zaczyna się rozwijać w sierpniu, czyli środku zimy półkuli południowej, i osiąga maksymalną wielkość we wrześniu. W roku 2025 maksymalna dobowa wielkość dziury ozonowej wyniosła 21,08 milionów kilometrów kwadratowych, poniżej średniej z ubiegłych trzech dekad, i znacząco mniejszą od wartości z okresu 2020-2023.
Mapy przedstawiają dane pochodzące z analizy CAMS (Copernicus Atmosphere Monitoring Service), będącej połączeniem symulacji numerycznego modelu pogody i chemii atmosfery IFS-COMPO z obserwacjami pochodzącymi z instrumentów różnych satelitów ESA, NASA i NOAA.
Źródło: CAMS, ECMWF.
W ramach akcji „Wykres na dziś” publikujemy wykresy i inne wizualizacje dotyczące zagadnień związanych ze zmianą klimatu. Mamy nadzieję, że prezentowane przez nas dane stanowić będą punkt wyjścia do szerokiej i opartej na faktach dyskusji na temat globalnego ocieplenia oraz możliwości jego ograniczenia. Akcję prowadzimy we współpracy z Komitetem ds. Kryzysu Klimatycznego Polskiej Akademii Nauk.
Ten wpis sfinansowaliśmy ze środków finansowych pochodzących z 1,5% podatku dochodowego od osób fizycznych przekazanych Fundacji Edukacji Klimatycznej. Dziękujemy!
Fajnie, że tu jesteś. Mamy nadzieję, że nasz artykuł pomógł Ci poszerzyć lub ugruntować wiedzę.
Nie wiem, czy wiesz, ale naukaoklimacie.pl to projekt non-profit. Tworzymy go my, czyli ludzie, którzy chcą dzielić się wiedzą i pomagać w zrozumieniu zmian klimatu. Taki projekt to dla nas duża radość i satysfakcja. Ale też regularne koszty. Jeśli chcesz pomóc w utrzymaniu i rozwoju strony, przekaż nam darowiznę w dowolnej wysokości
